Ken je het? Niet aan dingen beginnen omdat.... en dan volgen er een heleboel excuses. Het ene al net iets creatiever dan het andere. Toppers zijn: geen tijd, geen zin, ik kan het eigenlijk niet zo goed, ik weet niet zo goed hoe ik het hebben wil, ik weet eigenlijk tout court niet hoe ik eraan moet beginnen,... Het zou mij verbazen moest ik de enige zijn op deze planeet, die regelmatig tot de conclusie komt dat een aantal dingen op het "to do-lijstje" precies niet doorgeschrapt geraken. Meer nog, telkens ze ergens aan de top geraken, zijn er altijd andere dingen die ineens voorrang krijgen zodat ze toch terug onderaan de lijst komen te bengelen.
Zo zijn er ook dingen, die moeilijk en confronterend zijn en die je steeds uit de weg blijft gaan. Tot ze ineens met een alarmbelletje erbij bovenaan het lijstje prijken en er geen creatieve excuses meer zijn om ze van hun positie te verdringen. Je gaat de confrontatie aan en merkt dat datgene waar je bang voor was en waarvoor je steeds opnieuw een nieuw prioriteitenlijstje maakte, waarheid wordt.
En dan wordt het ineens, zwemmen in open water. Zonder zwembandjes. Je staat langs de kant van het water en wordt er plots ingeduwd. Je gaat kopje onder en komt weer boven. Keer op keer, telkens opnieuw kom je proestend boven water. Langs de zijkant staan mensen te kijken. Sommigen meewarig, met enig medelijden. Anderen reiken een hand die je net niet kan vastgrijpen en nog anderen springen mee in het water om te proberen met je mee te zwemmen. Hoe dan ook, je wordt gevolgd.
En jij, moet je zien te redden. Baksteenslag, schoolslag, crawl, rugslag,... het maakt niet uit. Hoofdzaak is dat je boven blijft en dat je vooral niet verdrinkt. En dat blijkt moeilijker te zijn dan eerst gedacht. Golven slaan over je heen, je raakt het noorden kwijt, weet niet meer wat je overkomt. Het enige wat in je achterhoofd blijft hangen, is dat je moet zwemmen.
Eens je de techniek doorhebt om boven water te blijven, zoek je naar manieren om vooruit te gaan, of om op z'n minst terug in de buurt van de kant te geraken. Je techniek en je uithoudingsvermogen gaan er met rassenschreden op vooruit. Je ziet de kant, of de overkant in de buurt komen en weet dat het een kwestie is van tijd, oefening en verfijning van technieken en van het opbouwen van uithoudingsvermogen.
En dan, kom je op een dag tot de conclusie, dat zwemmen in open water, zelfs met windkracht 10, een haalbare kaart is. Het is niet je favoriete bezigheid, en je vindt ongetwijfeld genoeg excuses om het niet te moeten doen, maar je weet dat je het kan als je in het water sukkelt. En je weet dat je met de nodige tijd en de juiste technieken zelfs het gevoel kan hebben dat je een beetje comfortabel aan het ronddobberen bent.
