Every day I write a book

Een levensverhaal of levensgeschiedenis beschrijft (een deel) van iemands leven. Er zijn overeenkomsten met de autobiografie: beide zijn op schrift gestelde verhalen die een levensloop beschrijven. In tegenstelling tot de biografie gaat het levensverhaal veelal over minder bekende personen en hoeft het niet voor een groot publiek te worden uitgegeven. Levensverhalen worden geschreven over een heel leven, maar kunnen ook een bepaalde periode of thematiek behandelen.(Bron: Wikipedia)

Onlangs zat ik in mijn auto en ik betrapte mezelf erop dat ik luidop mee zat te zingen met de muziek op de radio. Dat gebeurt wel al eens vaker en vooral de verbaasde blikken van de chauffeurs naast mij, maken mij er attent op dat ik soms blijkbaar rare dingen doe. Dus, ik hoorde ik Elvis Costello nog eens en was gezellig "every day, every day, every day I write a book" aan het meebrullen toen ik mij de bedenking maakte dat hij gelijk had.

Binnenkort loop ik 36 jaar op deze aardkloot rond en ik begon mij af te vragen wat er in mijn levensverhaal zoal verteld zou kunnen worden. Op zich kan dat niet moeilijk zijn, dacht ik. Het leven gaat toch zijn gewone gang, je bent er altijd bij, dus daar moet toch iets over te vertellen zijn.

Terwijl ik liep te mijmeren, auto ondertussen wel al veilig geparkeerd, kwam ik tot de conclusie dat ik misschien wel een tijdje vergeten te schrijven ben. Het lijkt alsof ik een hoofdstuk overgeslagen heb. Het leven stond een beetje stil en mijn hand die voordien alles netjes neerpende, verkrampte mee.

Tegelijkertijd besliste ik dat het tijd werd om voorzichtig terug te beginnen schrijven. Letter voor letter. Woord voor woord. Zin voor zin. Alinea per alinea. Hoofdstuk per hoofdstuk. En uiteindelijk bekom je dan een boek.

En dat is wat ik nu aan het doen ben. Verder schrijven aan mijn boek. Aarzelend. Zoekend naar letters om woorden te vormen die zeggen wat ik wil dat ze zeggen. Mijn verkrampte hand sputtert soms nog wat tegen. Ze lijkt een beetje op een mokkende tiener die vooral met rust gelaten wil worden. Maar zachtjes aan gaat het vlotter.

Straks vloeien de woorden weer vlot uit mijn pen en is "het vergeten hoofdstuk" niet vergeten. Maar een onderdeel van een verhaal.

Het leven zoals het is, .....

Een paar jaar geleden werd een nieuw soort televisie uitgevonden, namelijk de docuseries waarbij je "het leven zoals het is,..." kon volgen. Half Vlaanderen volgde vanuit zijn luie zetel het reilen en zeilen van organisaties, bedrijven, ziekenhuizen... Daarbij kon je ook zwangerschappen van vreemde mensen volgen. Soms bijna letterlijk van bij het "maken" van de baby, of op z'n minst van bij het uitvoeren van de zwangerschapstest, tot het ultieme laatste gedeelte, de bevalling. En uiteraard, wegens succesvol, nadien ook nog "een paar maanden later". Ik vond het toen al een raar fenomeen en ik blijf het nog steeds raar vinden. Maar daar zou dit stukje eigenlijk niet over gaan. Eigenlijk wou ik het hebben over mijn versie van "het leven zoals het is, ..."

Laat ik beginnen met een beeld over hoe ik het leven zie

Ik zie het leven als een reis, een soort tocht waaraan je van bij je geboorte begint en waarop je van alles tegenkomt. Meestal veel leuke dingen, maar regelmatig ook minder leuke dingen. Je draagt ze allemaal mee in een valiesje of een rugzak.

Voor deze tocht stippelen je ouders het begin voor je uit, maar gaandeweg krijg je zelf meer en meer invloed op de te volgen route. Je hebt een doel voor ogen (als kleuter wil je boer, of brandweerman, of juf worden) en je stippelt de route uit die je volgens jou naar dat doel zal brengen. Onderweg verander je al een van richting naar gelang de omstandigheden, de goede raad die je krijgt en het doel durft al eens te wijzigen.

Langs de zijlijn heb je supporters (mama's en papa's die het beste zien in hun kinderen, oma's en opa's die helemaal klaar staan voor hun kleinkinderen, ....) en over het algemeen vind je ook regelmatig mensen die wel een eindje met je mee willen gaan. Goede vrienden en vriendinnen, leerkrachten, mentoren, trainers, scoutsleiders, noem maar op.

En op een dag vind je misschien zelfs wel iemand die heel speciaal voor jou kiest en samen met jou op weg wil gaan. Die samen met jou overlegt over de te volgen route, die voor jou supportert en jij voor hem/haar ook. Samen onderweg naar een gemeenschappelijk doel.

Naarmate de jaren vorderen, wordt de gevolgde route langer, heb je meer ervaringen en wordt je valiesje steeds maar zwaarder en raakt het ook steeds meer gevuld. Je moet regelmatig een groter model kopen, maar op een bepaald moment ben je wel aan het einde. Er is geen groter model mee en toch ga je verder op pad. De valies gaat nog steeds mee, maar begint tekenen van slijtage te vertonen doordat ze eigenlijk teveel meesleept. Je kan nog eens een nieuw exemplaar kopen, maar daar moeten dan toch nog steeds dingen in die ook in de vorige valies zaten.

Dus, als je slim bent begin je te sorteren, op te ruimen, dingen letterlijk een plaatsje te geven. En dan bots je ook op dingen die je “vergeten” was, die je liever niet wil zien. Die hadden al een officieus plaatsje gekregen, helemaal onderaan in de valies. Om er zeker van te zijn dat ze niet onverwacht (als de valies per ongeluk toch openspringt) ineens te voorschijn zouden komen.

De afgelopen jaren heb ik al een heleboel dingen gesorteerd, geordend en plaatsjes geven in mijn valies en de bodem van de valies kwam aardig in zicht. Misschien wel te snel en toch ook nog een beetje negeerbaar. Ik heb toen besloten om de valies maar snel terug op te vullen door er letterlijk een aantal dingen hals over kop terug in te gooien, zodat de bodem maar weer bedekt zou worden. Ik kon/wou niet geconfronteerd worden met een aantal dingen die (teveel) pijn zouden doen om onder ogen te zien. Zolang iets niet hardop gezegd is, kan je het nog negeren. Dan heeft het nog geen vorm gekregen en kan het je niet onderuit halen.

Ik heb de afgelopen jaren vaak heel hard aan de valies gesleept en ik vind dat het al bij al ook redelijk vlot gelopen is. En toch, telkens is in mijn achterhoofd blijven spelen dat een (essentieel) deel van de inhoud niet netjes gesorteerd was en geen echte plaats gekregen had.

En dan opeens, is er een gat in de weg, of een dikke steen waar je over struikelt. Voor je het goed en wel door hebt wat er gebeurt, lig je languit op de grond met je valies bovenop je en met nog één sluiting gesloten gehouden. Het is krap, maar het lukt nog net. Het minste wat je doet op zo'n moment is eens hard en grondig vloeken. Maar je kan dan twee dingen doen: ofwel alles in de valies proppen, er bovenop gaan zitten en hopen dat je ze zonder al te veel moeite terug gesloten kan krijgen. Of je neemt rustig de tijd om alles naast de valies te leggen, de propere stukken terug op hun plaatsje te leggen en jezelf te dwingen om meteen het werk af te maken en toch ook eens naar de bodem te durven kijken.

Want die is ineens ook weer zichtbaar geworden. Pijnlijk zichtbaar.

Ik heb ervoor gekozen om naar de bodem te kijken, wetend dat dit letterlijk bloed, zweet, tranen en nog veel meer zal kosten. In het Engels zeggen ze dan "hard work in progress". En hard werken is het. Je leert beseffen dat je het valiesje altijd met je mee zal dragen, dat het je maakt zoals je bent. Hoe jammer je dat soms ook kan vinden. Maar ook dat er niemand op weg is zonder valiesje. Alleen is het ene valiesje al iets meer beladen dan het andere.

Ik hoop ooit opnieuw iemand te vinden die met mij samen op tocht wil. Die weet dat ik mijn valiesje draag en hij het zijne. En als het moeilijk gaat, wat smeer op de wieltjes van mijn valiesje kan aanbrengen. En die mij ook toelaat om hem te helpen zijn valiesje te dragen wanneer het voor hem wat te zwaar is.

Hij hoeft niet op een wit paard langs mijn voordeur te passeren, te voet of per fiets mag ook. Ik hoop alleen dat hij nog eens langskomt.

Zwemmen in open water

Ken je het? Niet aan dingen beginnen omdat.... en dan volgen er een heleboel excuses. Het ene al net iets creatiever dan het andere. Toppers zijn: geen tijd, geen zin, ik kan het eigenlijk niet zo goed, ik weet niet zo goed hoe ik het hebben wil, ik weet eigenlijk tout court niet hoe ik eraan moet beginnen,... Het zou mij verbazen moest ik de enige zijn op deze planeet, die regelmatig tot de conclusie komt dat een aantal dingen op het "to do-lijstje" precies niet doorgeschrapt geraken. Meer nog, telkens ze ergens aan de top geraken, zijn er altijd andere dingen die ineens voorrang krijgen zodat ze toch terug onderaan de lijst komen te bengelen.

Zo zijn er ook dingen, die moeilijk en confronterend zijn en die je steeds uit de weg blijft gaan. Tot ze ineens met een alarmbelletje erbij bovenaan het lijstje prijken en er geen creatieve excuses meer zijn om ze van hun positie te verdringen. Je gaat de confrontatie aan en merkt dat datgene waar je bang voor was en waarvoor je steeds opnieuw een nieuw prioriteitenlijstje maakte, waarheid wordt.

En dan wordt het ineens, zwemmen in open water. Zonder zwembandjes. Je staat langs de kant van het water en wordt er plots ingeduwd. Je gaat kopje onder en komt weer boven. Keer op keer, telkens opnieuw kom je proestend boven water. Langs de zijkant staan mensen te kijken. Sommigen meewarig, met enig medelijden. Anderen reiken een hand die je net niet kan vastgrijpen en nog anderen springen mee in het water om te proberen met je mee te zwemmen. Hoe dan ook, je wordt gevolgd.

En jij, moet je zien te redden. Baksteenslag, schoolslag, crawl, rugslag,... het maakt niet uit. Hoofdzaak is dat je boven blijft en dat je vooral niet verdrinkt. En dat blijkt moeilijker te zijn dan eerst gedacht. Golven slaan over je heen, je raakt het noorden kwijt, weet niet meer wat je overkomt. Het enige wat in je achterhoofd blijft hangen, is dat je moet zwemmen.

Eens je de techniek doorhebt om boven water te blijven, zoek je naar manieren om vooruit te gaan, of om op z'n minst terug in de buurt van de kant te geraken. Je techniek en je uithoudingsvermogen gaan er met rassenschreden op vooruit. Je ziet de kant, of de overkant in de buurt komen en weet dat het een kwestie is van tijd, oefening en verfijning van technieken en van het opbouwen van uithoudingsvermogen.

En dan, kom je op een dag tot de conclusie, dat zwemmen in open water, zelfs met windkracht 10, een haalbare kaart is. Het is niet je favoriete bezigheid, en je vindt ongetwijfeld genoeg excuses om het niet te moeten doen, maar je weet dat je het kan als je in het water sukkelt. En je weet dat je met de nodige tijd en de juiste technieken zelfs het gevoel kan hebben dat je een beetje comfortabel aan het ronddobberen bent.

Anthurium

Hij staat op mijn eettafel, net niet onder de koepel. Hij vangt net genoeg licht om mooie rode bloemen te maken en niet teveel om compleet tilt te slaan. Hij staat er te staan, wordt regelmatig verschoven want in de weg van grote knutselwerken. Maar hij staat er.

Vandaag zag ik hem nog eens heel bewust en ik moest plots aan oma denken en aan hoe ik haar mis. Samen met mijn eigen Anthurium, kocht ik er ook een voor oma. Een "zomaar-omdat-ik-je-veel-te-weinig-zie-en-van-je-hou"-cadeautje. Oma was er blij mee en vertroetelde de plant met hart en ziel. Telkens ik bij haar langsging toonde ze mij vol trots de Anthurium. Die van haar groeide en bloeide dat het geen naam had. Die van mij daarentegen, verloor zijn bloemen en kweekte zelfs geen blad bij. Oma gaf raad en ik probeerde, maar ik heb duidelijk haar groene vingers niet geërfd. Zelfs toen oma nog amper kon bewegen en niet meer helemaal van deze wereld was, floreerde de Anthurium dankzij haar goede zorgen.

Oma sliep nu bijna een jaar geleden plots in en opa heeft haar taak overgenomen. Hij toont mij trots de florerende Anthurium en vertelt zijn achterkleinkinderen hoe mooi "overoma" deze bloemen wel vond. Sinds oma gestorven is, kreeg de pot bij mij een plaatsje op de tafel. Sindsdien krijgt hij iets meer aandacht en iets vaker water en zie ik dat ook de mijne begint te floreren. Oma zou fier zijn, dat ik alsnog de kneepjes van het "groenevingersvak" te pakken begin te krijgen.

Dank je wel oma om mijn oma te zijn! Ik mis je en vertel je achterkleinkinderen vaak over jou. Ze vragen regelmatig om in de tuin naar de sterren te mogen kijken en zoeken dan welk sterretje jij zou zijn. Binnenkort komen we nog eens langs aan jouw graf en dan breng ik nog eens een Anthurium voor jou mee. Beloofd!

Genieten

Quoi?

Yep, het blijkt toch niet altijd zo vlot te gaan. Om te beginnen is het een werkwoord, dus iets wat je moet doen. Alleen, kan niemand je voordoen hoe het moet. Niemand kan zeggen, hoe je goed geniet. Niemand kan je bij de hand nemen en je mee op sleeptouw nemen om het je te leren. Er bestaat geen stappenplan om te genieten. Het zou juist het omgekeerde effect hebben, het zou je het gevoel geven dat je een resultaat moet bereiken en dan is het al weer niet meer genieten.

Nog nooit heb ik het (werk)woord genieten zo vaak gehoord, als de afgelopen maanden. De bekende frase "je zou wat meer moeten genieten van de dingen", komt mij stilaan mijn strot uit. Jammer dat je niet kan vragen om het je dan voor te doen, te leren.

Ik ben een denker. Ik kan eindeloos denken, piekeren, filosoferen,... over schijnbaar onbelangrijke dingen. Ik laat er mijn slaap voor. Ik schrijf dingen op, al dan niet voor publicatie vatbaar. En dan vergeet ik wel eens "gewoon" te genieten.

En toch kan je het leren, volgens mij. Als je het wil, tenminste toch. Dus, de denker leert een beetje meer doen. De denker leert, minder te denken en meer aandacht te hebben voor kleine dingen. Elke dag een beetje beter, elke dag een beetje meer. Af en toe niet meer op automatische piloot, maar met volle aandacht.

Met kleine stapjes, bang om bekende dingen los te laten. Een beetje zoals een peuter die leert stappen. Wiebelend zoekt hij naar een evenwicht. Nieuwsgierig naar het nieuwe, maar ook blij als hij een houvast vindt.

Geduld is een schone deugd.....

Ik citeer nu mij moeder die mij bij herhaling herinnert aan het bovenvermelde spreekwoord.

Ik ben niet zo geduldig. Ik heb graag dat de dingen vooruitgaan en kan me geweldig druk maken als de dingen niet zo snel gaan als ik wel zou willen. Go with the flow, klinkt mooi, maar ik heb het nog niet helemaal onder de knie. Maar deze ochtend, meen ik een reden te mogen hebben om mij druk te maken. Ik leg het u even voor en u mag mij laten weten of het terecht is.

Telefoon 1 van de dag: de makelaar van de hospitalisatiepolis die ik via het werk heb. Neemt snel op, verbindt mij redelijk snel door, maar dan loopt het fout. De telefoon blijft rinkelen. Of ik eventjes kan terugbellen. Later.... Dus nog eens gebeld, het hele traject doorlopen, mevrouw aan de telefoon gekregen. Of ik misschien een mailtje kan sturen om mijn vraag formeel te maken. Zo gezegd, zo gedaan!

Telefoon 2 (en de 5 volgende): mijn groene energieleverancier: verbindt mij steeds door met een muziekje. Uiteindelijk, zo'n dikke drie kwartier later, bel ik naar de promotiedienst die mij uiteraard ook niet kunnen verder helpen en die ook niet begrijpen waarom hun klantendienst de telefoon niet opneemt. Maar zij raden mij aan om te mailen. Dat zou sneller werken. Zo gezegd, zo gedaan!

Telefoon 3: de Vlaamse Watermaatschappij. Waarbij de telefoon mij vriendelijk vertelt dat "de persoon die u wenst te bereiken, is op dit ogenblik niet bereikbaar. Wij verzoeken u op een ander tijdstip opnieuw te proberen". Het zal dus via mail gaan!

De laatste twee uren waren dus een staaltje van pure Belgische bureaucratie. En ik wil gerust heel geduldig zijn, maar op mijn vrije vrijdagmorgen, wil ik graag dat de Belgische administratie toch ook een beetje vooruit gaat!

Tussen angst en moed

Wie mij een beetje kent, weet dat ik niet echt van veranderingen hou. Vooral niet als ze plotseling gebeuren, of als ze groots opgevat zijn. Kleine veranderingen en goed voorbereide situaties zijn mijn ding. Daar kan de structopaat in mij, perfect mee omgaan. Alles wat groots is (laat staan grootser en grootst), is niet aan mij besteed. Je kan je afvragen of ik een freak ben, maar om u te dienen, kan ik het al in uw plaats beamen. I'm addicted to structure!

De vergelijkende trap van moed geeft moediger en moedigst.
De vergelijkende trap van angst geeft angstiger en angstigst.

Volgens mij bestaat er een verband tussen die twee. Tussen angst en moed.

Ik heb het de afgelopen maanden ontdekt. Om kort te zijn: angst geeft moed. In het Engels zeggen ze "no pain, no gain". Angst kan verlammend werken, maar angst kan ook activerend werken. Eens je je angst onder controle hebt, geeft ze je moed om die dingen te doen die je voordien voor onmogelijk hield. Ze geeft moed om nieuwe situaties (ook in de categorie grootser en grootst) te trotseren.

Ik ben blij dat ik dit ontdekt heb en heb besloten die moed te gebruiken. Om dingen te veranderen, om een andere richting uit te gaan. Met nog een klein beetje angst op de achtergrond, maar met veel moed erbovenop.

Het komt wel goed....