Een paar jaar geleden werd een nieuw soort televisie uitgevonden, namelijk de docuseries waarbij je "het leven zoals het is,..." kon volgen. Half Vlaanderen volgde vanuit zijn luie zetel het reilen en zeilen van organisaties, bedrijven, ziekenhuizen... Daarbij kon je ook zwangerschappen van vreemde mensen volgen. Soms bijna letterlijk van bij het "maken" van de baby, of op z'n minst van bij het uitvoeren van de zwangerschapstest, tot het ultieme laatste gedeelte, de bevalling. En uiteraard, wegens succesvol, nadien ook nog "een paar maanden later". Ik vond het toen al een raar fenomeen en ik blijf het nog steeds raar vinden. Maar daar zou dit stukje eigenlijk niet over gaan. Eigenlijk wou ik het hebben over mijn versie van "het leven zoals het is, ..."
Laat ik beginnen met een beeld over hoe ik het leven zie
Ik zie het leven als een reis, een soort tocht waaraan je van bij je geboorte begint en waarop je van alles tegenkomt. Meestal veel leuke dingen, maar regelmatig ook minder leuke dingen. Je draagt ze allemaal mee in een valiesje of een rugzak.
Voor deze tocht stippelen je ouders het begin voor je uit, maar gaandeweg krijg je zelf meer en meer invloed op de te volgen route. Je hebt een doel voor ogen (als kleuter wil je boer, of brandweerman, of juf worden) en je stippelt de route uit die je volgens jou naar dat doel zal brengen. Onderweg verander je al een van richting naar gelang de omstandigheden, de goede raad die je krijgt en het doel durft al eens te wijzigen.
Langs de zijlijn heb je supporters (mama's en papa's die het beste zien in hun kinderen, oma's en opa's die helemaal klaar staan voor hun kleinkinderen, ....) en over het algemeen vind je ook regelmatig mensen die wel een eindje met je mee willen gaan. Goede vrienden en vriendinnen, leerkrachten, mentoren, trainers, scoutsleiders, noem maar op.
En op een dag vind je misschien zelfs wel iemand die heel speciaal voor jou kiest en samen met jou op weg wil gaan. Die samen met jou overlegt over de te volgen route, die voor jou supportert en jij voor hem/haar ook. Samen onderweg naar een gemeenschappelijk doel.
Naarmate de jaren vorderen, wordt de gevolgde route langer, heb je meer ervaringen en wordt je valiesje steeds maar zwaarder en raakt het ook steeds meer gevuld. Je moet regelmatig een groter model kopen, maar op een bepaald moment ben je wel aan het einde. Er is geen groter model mee en toch ga je verder op pad. De valies gaat nog steeds mee, maar begint tekenen van slijtage te vertonen doordat ze eigenlijk teveel meesleept. Je kan nog eens een nieuw exemplaar kopen, maar daar moeten dan toch nog steeds dingen in die ook in de vorige valies zaten.
Dus, als je slim bent begin je te sorteren, op te ruimen, dingen letterlijk een plaatsje te geven. En dan bots je ook op dingen die je “vergeten” was, die je liever niet wil zien. Die hadden al een officieus plaatsje gekregen, helemaal onderaan in de valies. Om er zeker van te zijn dat ze niet onverwacht (als de valies per ongeluk toch openspringt) ineens te voorschijn zouden komen.
De afgelopen jaren heb ik al een heleboel dingen gesorteerd, geordend en plaatsjes geven in mijn valies en de bodem van de valies kwam aardig in zicht. Misschien wel te snel en toch ook nog een beetje negeerbaar. Ik heb toen besloten om de valies maar snel terug op te vullen door er letterlijk een aantal dingen hals over kop terug in te gooien, zodat de bodem maar weer bedekt zou worden. Ik kon/wou niet geconfronteerd worden met een aantal dingen die (teveel) pijn zouden doen om onder ogen te zien. Zolang iets niet hardop gezegd is, kan je het nog negeren. Dan heeft het nog geen vorm gekregen en kan het je niet onderuit halen.
Ik heb de afgelopen jaren vaak heel hard aan de valies gesleept en ik vind dat het al bij al ook redelijk vlot gelopen is. En toch, telkens is in mijn achterhoofd blijven spelen dat een (essentieel) deel van de inhoud niet netjes gesorteerd was en geen echte plaats gekregen had.
En dan opeens, is er een gat in de weg, of een dikke steen waar je over struikelt. Voor je het goed en wel door hebt wat er gebeurt, lig je languit op de grond met je valies bovenop je en met nog één sluiting gesloten gehouden. Het is krap, maar het lukt nog net. Het minste wat je doet op zo'n moment is eens hard en grondig vloeken. Maar je kan dan twee dingen doen: ofwel alles in de valies proppen, er bovenop gaan zitten en hopen dat je ze zonder al te veel moeite terug gesloten kan krijgen. Of je neemt rustig de tijd om alles naast de valies te leggen, de propere stukken terug op hun plaatsje te leggen en jezelf te dwingen om meteen het werk af te maken en toch ook eens naar de bodem te durven kijken.
Want die is ineens ook weer zichtbaar geworden. Pijnlijk zichtbaar.
Ik heb ervoor gekozen om naar de bodem te kijken, wetend dat dit letterlijk bloed, zweet, tranen en nog veel meer zal kosten. In het Engels zeggen ze dan "hard work in progress". En hard werken is het. Je leert beseffen dat je het valiesje altijd met je mee zal dragen, dat het je maakt zoals je bent. Hoe jammer je dat soms ook kan vinden. Maar ook dat er niemand op weg is zonder valiesje. Alleen is het ene valiesje al iets meer beladen dan het andere.
Ik hoop ooit opnieuw iemand te vinden die met mij samen op tocht wil. Die weet dat ik mijn valiesje draag en hij het zijne. En als het moeilijk gaat, wat smeer op de wieltjes van mijn valiesje kan aanbrengen. En die mij ook toelaat om hem te helpen zijn valiesje te dragen wanneer het voor hem wat te zwaar is.
Hij hoeft niet op een wit paard langs mijn voordeur te passeren, te voet of per fiets mag ook. Ik hoop alleen dat hij nog eens langskomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten