Anthurium

Hij staat op mijn eettafel, net niet onder de koepel. Hij vangt net genoeg licht om mooie rode bloemen te maken en niet teveel om compleet tilt te slaan. Hij staat er te staan, wordt regelmatig verschoven want in de weg van grote knutselwerken. Maar hij staat er.

Vandaag zag ik hem nog eens heel bewust en ik moest plots aan oma denken en aan hoe ik haar mis. Samen met mijn eigen Anthurium, kocht ik er ook een voor oma. Een "zomaar-omdat-ik-je-veel-te-weinig-zie-en-van-je-hou"-cadeautje. Oma was er blij mee en vertroetelde de plant met hart en ziel. Telkens ik bij haar langsging toonde ze mij vol trots de Anthurium. Die van haar groeide en bloeide dat het geen naam had. Die van mij daarentegen, verloor zijn bloemen en kweekte zelfs geen blad bij. Oma gaf raad en ik probeerde, maar ik heb duidelijk haar groene vingers niet geërfd. Zelfs toen oma nog amper kon bewegen en niet meer helemaal van deze wereld was, floreerde de Anthurium dankzij haar goede zorgen.

Oma sliep nu bijna een jaar geleden plots in en opa heeft haar taak overgenomen. Hij toont mij trots de florerende Anthurium en vertelt zijn achterkleinkinderen hoe mooi "overoma" deze bloemen wel vond. Sinds oma gestorven is, kreeg de pot bij mij een plaatsje op de tafel. Sindsdien krijgt hij iets meer aandacht en iets vaker water en zie ik dat ook de mijne begint te floreren. Oma zou fier zijn, dat ik alsnog de kneepjes van het "groenevingersvak" te pakken begin te krijgen.

Dank je wel oma om mijn oma te zijn! Ik mis je en vertel je achterkleinkinderen vaak over jou. Ze vragen regelmatig om in de tuin naar de sterren te mogen kijken en zoeken dan welk sterretje jij zou zijn. Binnenkort komen we nog eens langs aan jouw graf en dan breng ik nog eens een Anthurium voor jou mee. Beloofd!